Święty Antoni Padewski
wyznawca i Doktor Kościoła
(1195-1231)
 

Zaledwie rok po śmierci (1232 r.) z powodu niezwykłych i licznych darów charyzmatycznych i cudów został ogłoszony świętym przez papieża Grzegorza IX.

 

 

Ferdynand Buglioni urodził się w arystokratyczno-mieszczańskiej rodzinie w Lizbonie (Portugalia). W młodym wieku wstąpił do kanoników regularnych św. Augustyna (augustianów). Tam otrzymał gruntowne wykształcenie teologiczne oraz święcenia kapłańskie. W 1220 r. przebywał w Coimbrze, gdzie sprowadzono z Maroka relikwie pierwszych męczenników franciszkańskich. Na ich widok zapragnął męczeństwa. Aby zrealizować powołanie misyjne, przeniósł się do Braci Mniejszych i przyjął imię Antoniego. Następnie popłynął do Afryki, gdzie się rozchorował. Wracając do ojczyzny, trafił podczas burzy na Sycylię. Stamtąd powędrował do Asyżu na kapitułę generalną Zakonu. Potem
w pustelni Monte Paulo spełniał najprostsze posługi. Tam, kiedy odkryto jego talent oratorski i gruntowną znajomość Pisma św., został kaznodzieją.

Odtąd przemierzał Italię i południową Francję, wzywając do nawrócenia i pokuty oraz zwalczając herezję katarów i lichwę. Nauczał na miejskich placach, ponieważ gromadziły się przy nim niezliczone tłumy. Powodem tego była teologiczna erudycja i dar wymowy, niezwykle obrazowy i plastyczny język, również postawa ascetyczna i liczne cuda. Bogate charyzmaty i moc cudotwórcza Antoniego objawiały się w uzdrowieniach i wskrzeszaniu umarłych, darze proroctwa oraz czytania w myślach i sumieniach, a także zdolności bilokacji.

W specjalnym piśmie od św. Franciszka został mianowany profesorem teologii w Bolonii. Na kapitule generalnej w 1227 r. został prowincjałem Romanii, Emilii i Mediolanu. Spotkał się z okrutnym władcą i tyranem Werony - Ezellinem III, któremu podlegała także Padwa, gdyż zabiegał o pojednanie walczących stronnictw gwelfów i gibelinów oraz poprawę doli prześladowanych zwolenników papieża. W 1230 r., poważnie osłabiony postępującą chorobą oraz wysiłkiem wędrownego kaznodziei, zrzekł się urzędu i osiadł w Padwie. Ten ostatni rok życia Antoniego, zwłaszcza w Wielkim Poście 1231 r., kiedy gromadziłi nawracał ogromne rzesze wiernych, jest najbardziej intensywny w jego działalności kaznodziejskiej. Wtedy to, zupełnie wycieńczony, zmarł w klasztorze Arcella.
Zaledwie rok po śmierci (1232 r.) z powodu niezwykłych i licznych darów charyzmatycznych i cudów został ogłoszony świętym przez papieża Grzegorza IX.
Z czasem relikwie Antoniego spoczęły w ogromnej bazylice w Padwie, która stała się jednym z największych miejsc pielgrzymkowych Kościoła. Św. Antoni zostawił po sobie bogatą spuściznę w postaci kazań.         

Mowy Antoniego z Padwy są najczęściej komentarzem biblijnym. 
Jako uczeń św. Augustyna jest w nich doskonałym erudytą, znawcą Biblii, teologiem łaski i wytrawnym moralistą. Ze względu na ich wartość jego dzieł papież Pius XII ogłosił go w 1946 r. Doktorem Kościoła (doktor ewangeliczny). Najbardziej znany święty; według papieża Leona XIII: „święty całego świata”, wspominany w liturgii 13 czerwca, jest orędownikiem, zwłaszcza w sprawach beznadziejnych, w odnalezieniu rzeczy zagubionych (B.J.P. OFM).

 

Błogosławiony o. Krystyn Wojciech Gondek

męczennik

(1909-1942)

 

O. Krystyn złożył Bogu ofiarę ze swego życia jako Jego wierny sługa - franciszkański kapłan i duszpasterz - w bardzo młodym wieku, mając zaledwie 33 lata, 14 życia zakonnego i 7 kapłańskiego.

 

 

Urodził się we wsi Słona k. Zakliczyna w Małopolsce, który leży między pagórkami nad malowniczo przepływającym Dunajcem. Ponieważ był zdolnym dzieckiem, zainteresował się nim gwardian zakliczyński o. Jan Malicki (późniejszy prowincjał Reformatów) i zabrał go w 1925 r. na naukę do Lwowa. Wojciech znalazł się w Kolegium, które nie tylko zapewniało wykształcenie, ale i początkową formację duchową na drodze do kapłaństwa i życia zakonnego. Uczył się z pewnością bardzo dobrze, bo zwolniono go częściowo z opłat oraz w jednym roku zaliczył dwie klasy. Uczęszczał na zajęcia szkolne do V Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego we Lwowie.

W Kolegium lwowskim, w którym pełnił funkcję wójta klasy, a nawet dziekana całej społeczności szkolnej, przebywał do roku 1928. Następnie został przyjęty do Zakonu Franciszkańskiego. Jego decyzję wstąpienia do Braci Mniejszych poparł biskup tarnowski Leon Wałęga. Wojciech, który przyjął imię zakonne Krystyn, odbył nowicjat w Wieliczce. Następnie, mieszkając w klasztorze św. Kazimierza w Krakowie, uczęszczał do Studium Filozoficzno-Teologicznego Ojców Kapucynów, które ukończył w 1931 r. zdaniem prywatnej matury.
Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Instytucie Teologicznym w Przemyślu, mieszkając w klasztorze swojej Prowincji, znajdującym się przy ulicy Jagiellońskiej. Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1936 r. został skierowany na dalsze studia z historii Kościoła. Jednakże wobec trudnej sytuacji personalnej Prowincji zmieniono decyzję i z woli przełożonych znalazł się w Chełmie Lubelskim. Klasztor ten zniesiony przez kasatę carską po Powstaniu Styczniowym, wówczas dopiero został przez Zakon odzyskany i wymagał nowej obsady.

Po kilku miesiącach o. Krystyn został przeniesiony do Włocławka. Tu zastała go wojna i tu został aresztowany 26 sierpnia 1940 r. przez hitlerowskich okupantów oraz wywieziony do obozu koncentracyjnego najpierw w Sachsenhausen koło Berlina, a następnie w dniach 12-14 grudnia 1940 r. przewieziony do Dachau koło Monachium. Ponieważ w młodości chorował na płuca, dlatego z wielkim trudem znosił nieludzkie warunki życia obozowego i ciężki, górski klimat. Zmarł męczeńską śmiercią głodową, wycieńczony krwawą biegunką, w środku lata - 23 lipca 1942 r. Jego ciało esesmani spalili w piecu krematoryjnym.

O. Krystyn złożył Bogu ofiarę ze swego życia jako Jego wierny sługa - franciszkański kapłan i duszpasterz - w bardzo młodym wieku, mając zaledwie 33 lata, 14 życia zakonnego i 7 kapłańskiego.   
Do chwały ołtarzy wyniósł go Jan Paweł II w gronie 108 męczenników II wojny światowej w czasie Mszy św. Beatyfikacyjnej w Warszawie na terenie naszej parafii św. Antoniego z Padwy w dniu jego liturgicznego wspomnienia - 13 czerwca 1999 r. Dekretem zaś prowincjała o. Marka Wacha na prośbę obecnych i byłych wychowawców Kolegium został bł. o. Krystyn Gondek na okoliczność uroczystości jubileuszowej Kolegium w 2003 r. - drugim obok św. Antoniego, Doktora Ewangelicznego - patronem szkoły i tych, którzy pragną poprzez solidną formację duchową i intelektualną, już w młodości zmierzać do kapłaństwa w Zakonie św. Franciszka i do świętości. (B.J.P. OFM).